پژوهشنامه اصلاح گیاهان زراعی

استفاده از راهکارهای ژنتیک مولکولی، نوید مبارزه با تنش­های زنده و غیرزنده گیاهی را می‌دهد. چغندرقند
 (Beta vulgaris L.) یکی از مهم­ترین گیاهان بدقلق از نظر پذیرش روش‌های دست‌ورزی مولکولی به­خصوص کشت بافت است. به­منظور بررسی و بهینه­سازی کشت بافت چغندرقند برای بیان سامانه‌ها­ی ژنی، آزمایشی به­صورت فاکتوریل 2´2´3 با 12 ترکیب تیماری در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار و در هر تکرار 10 ریزنمونه، در آزمایشگاه انجام شد. فاکتورهای این آزمایش سه نوع ریزنمونه­ی پهنک برگ، دمبرگ و جوانه­ی رأسی، دو محیط کشت A (5/0 میلی­گرم بر لیتر هورمون kinetin و 1 میلی­گرم بر لیتر هورمون BA) و محیط کشت B (1 میلی­گرم بر لیتر هورمون kinetin و 5/0 میلی­گرم بر لیتر هورمون BA) و دو لاین چغندرقند SBSI-04) و (SBSI-02 بودند. نتایج تجزیه واریانس داده­های درصد جوانه­زنی نشان داد که اثر نوع ریزنمونه، لاین و اثر متقابل ریزنمونه´لاین روی درصد جوانه­زنی معنی‌دار (P£0.01) گردید. با توجه به نتایج مقایسات میانگین به روش دانکن (P£0.01)، ریزنمونه­ی جوانه­ی رأسی در هر دو لاین با ریزنمونه­ی پهنک لاین SBSI-04 تفاوت معنی­داری از نظر درصد تولید جوانه نداشتند. همچنین، تفاوت معنی­داری (P³0.05) بین درصد جوانه‌زایی ریزنمونه­ی پهنک لاین SBSI-02 با ریزنمونه­ی دمبرگ لاین SBSI-04 وجود نداشت. به‌علاوه، ریزنمونه­ی دمبرگ لاین SBSI-02 با تولید کمترین درصد جوانه با سایر ریزنمونه­ها اختلاف
معنی­داری (P£0.05) داشت.